Woda morska, zamiast słodkiej – recepturę na mieszankę betonową opracował zespół naukowca ZUT. Powstały w ten sposób beton charakteryzuje się takimi samymi parametrami jak „zwykły”. Zastosowanie wody morskiej pozwala na przyspieszenie procesu jego dojrzewania, przez co w niektórych momentach cechuje się on właściwościami nawet lepszymi niż tradycyjny beton.
Badania trwały 2 lata i właśnie dobiegają końca. Oprócz prof. Pawła Sikory z Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska ZUT, projekt „NanoSeaCon” nadzorował dr Sundar Rathnarajan, absolwent najlepszej uczelni indyjskiej – Indian Institute of Technology Madras (IIT Madras) w Indiach. Partnerami były Uniwersytet Techniczny w Berlinie oraz Yonsei University w Seulu (Korea Południowa).
W Polsce nie mamy problemu z dostępnością do wody, ta technologia nie jest u nas wybitnie potrzebna. Realizujemy projekt europejski – międzynarodowy i tematyka naszych badań ma charakter uniwersalny, ma pomóc terenom dotkniętym takim deficytem (Bliski Wschód, Indie, kraje afrykańskie). Efekty naszych prac znane są już na arenie międzynarodowej, zostaliśmy zaproszeni do grona założycielskiego nowoutworzonego komitetu Amerykańskiego Instytutu Betonu (ACI). W ramach prac Komitetu opracowane zostaną pierwsze międzynarodowe wytyczne do projektowania mieszanek betonowych zawierających wodę słoną – mówi dr hab. inż. Paweł Sikora, prof. ZUT z WBiIŚ ZUT.
Naukowcy nie prowadzili badań z użyciem wody z Bałtyku, ponieważ jest ona „za mało słona”. Korzystali z wody „morskiej” specjalnie przygotowanej w laboratorium. Zawiera ona uśrednioną liczbę składników, która odzwierciedla wodę morską w światowych akwenach. Dodanie do mieszanki odpadów budowlanych pomogło zneutralizować jej „słoność” i zablokować potencjalną korozję – to ważne w momencie kontaktu ze stalą zbrojeniową. Dzięki temu badania przyczynią się do opracowania ekologicznych mieszanek betonowych o niskim śladzie węglowym.
Zastąpienie cementu odpowiednią kombinacją dodatków (będących najczęściej materiałami odpadowymi lub poprocesowymi) pozwala na wyprodukowanie betonu, który jest w stanie „uwięzić” chlorki, występujące w wodzie morskiej w betonie i zneutralizować je. W efekcie stal zbrojeniowa w betonie nie będzie korodować. Zmniejszenie ilości cementu powoduje z natury spowolnienie rozwoju wytrzymałości, lecz zastosowanie wody morskiej pozwala na zrekompensowanie tych strat poprzez interakcję składników. W efekcie opracowaliśmy trwały materiał niskoemisyjny (zawierający dużą zawartość dodatków mineralnych jako zamiennika cementu) lecz nie utraciliśmy właściwości betonu, ponieważ woda morska „zrekompensowała” nam te straty – mówi prof. Sikora.
Projekt realizowany był przy współpracy z szczecińską firmą Laboratorium Budowlano-Drogowym Betotest. To tam w ramach projektu dr Rathnarajan odbył miesięczny staż.
Emilia Kujawa
Rzecznik Prasowy
Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie