Instalacja „Niebezpieczne harce” Przemysława Cerebież-Tarabickiego.
Na przełomie roku 2020 i 2021 w Muzeum Sztuki Współczesnej MNS prezentowaliśmy wystawę prac Przemysława Cerebież-Tarabickiego „vanitas – ziemnik”.
Teraz mamy przyjemność zaprezentować epilog tego projektu – nową instalację artysty zatytułowaną „Niebezpieczne harce”.
Uzupełnieniem twórczości artystycznej Przemysława Cerebież-Tarabickiego staje się sztuka performatywna, a szczególnie instalacja collage.
Są to środki wyrazu, które pojawiły się wraz z początkiem postmodernizmu, dominując współczesny świat sztuki i coraz częściej stając się znakami rozpoznawczymi naszych czasów.
Powołanie do życia kompilacji artefaktów, zestawienie elementów pozornie niezwiązanych, lecz połączonych umowną nicią symboliki czy odniesień, odczytujemy jako komentarz artysty do bieżących czasów i otaczającej go rzeczywistości.
Istotą takiego dzieła staje się autorska interpretacja skojarzeń, pobudzających w odbiorcy jego własną obserwację obiektu – redefinicja konkretnej opowieści przedstawionej jako rozszerzonej formy rzeźbiarskiej i swobodne przekształcenie wyobrażenia o niej.
Podwójna konotacja, pastisz i narracja stereotypami czy prowokacyjne wykorzystanie metafory to niektóre ze środków wyrazu, które odnajdujemy w prezentowanym dziele.
Stajemy przed pustym tronem, odwiecznym symbolem władzy. Jego dynamiczne ustawienie sugeruje, że jest niestabilny. Brak władcy – chwilowy czy docelowy – prowokuje.
Na tronie przysiadają kruki, ptaki wieloznaczne, wtajemniczone, kojarzone z polem bitwy i śmiercią, ale również niosące mądrość i nadzieję.
Obecność, tych władców tajemnic przyszłości, tworzy przestrzeń do rozważań intelektualnych, filozoficznych i etycznych.
Osoba Stańczyka upewnia nas, że rozważania dotyczą Polski. Stańczyk, alter ego Artysty, błazen-filozof, zasępiony krytyk nie zasiada na tronie.
Tron i jego odrzuca. Jedynie spływający cień o rysach autora, widoczny na ścianie informuje odbiorcę o jego niedawnej obecności. Grupa zebranych postaci symbolizuje ideologizację życia społecznego.
Krasnale – karłowate trole gromadzą się przed rozchwianym tronem, który ich wabi, kusi, magnetyzuje i segreguje. Odnajdujemy tu błękitnych, zielonych, czerwonych, tęczowych, anarchistów i purpuratów.
W cieniu fotela skrywa się kura, motyw drobnomieszczańskiego dusznego domu. Lustrzany dywan w dwójnasób wszystko pogłębia, multiplikuje i deformuje. W odbiciach dostrzegamy również Stańczyka. Cień cienia.
Poeta pamięta – czyli artysta widzi więcej – mimo swojej pozornej nieobecności jest krytycznym świadkiem prowokacyjnej sytuacji – chocholego tańca krasnali owładniętych niespełnialnym marzeniem o władzy.
dr hab. inż. arch. Wojciech Bal, prof. ZUT
Instalacja zrealizowana w ramach projektu „vanitas repetycje”, dzięki wsparciu Miasta Szczecin