Przemysław Federowicz niemieckie trałowce typu 35.
Niemieckie trałowce typu 35 i ich wersje rozwojowe typów 38 i 39Mob.
Szerokie wykorzystanie min w I wojnie światowej przyczyniło się do tworzenia środków przeciwminowych we wszystkich flotach wojennych. W 1922 r. w Reichsmarine powstał urząd techniczny zajmujący się projektowaniem, budową min oraz ich zwalczaniem (Sperrversuchskommando).
Jesienią 1924 r. powstała 1 półflotylla trałowców (1.Minensuch-Halbflottille) składająca się z okrętów typu 1916: M 113, M 122, M 136 i M 145. Później na początku lat 30-tych flotylla liczyła już 8 trałowców M 66, M 98, M 109, M 111, M 126, M 129, M 132 i M 146.
W roku 1933 została przeformowana na dwie oddzielne flotylle (1 i 2. M-Flottille) liczące po 5 okrętów. Zostały one podporządkowane powstałemu w tym czasie Dowódcy Sił Minowych (Führer der Minensuchboote).
Pierwsze propozycje budowy nowych okrętów pojawiły się w 1935 r. podczas dyskusji na temat modernizacji starych trałowców. W tym samym roku pod kierownictwem referenta marynarki Drießena powstał projekt nowego trałowca typu 1935.
Opierał się on na sprawdzonej podczas I wojny światowej konstrukcji trałowca typu 1916 odpowiednio zmodernizowanej i przystosowanej do ówczesnych wymogów (uzbrojenie przeciwlotnicze, przeciwko okrętom podwodnym, środki do zwalczania min oraz możliwość ich stawiania).
Trałowce typu 1935 miały mieć wyporność maksymalną 874 ts, wymiary 68,10 na 8,70 i 2,65 oraz prędkość 18 węzłów.
Pierwszy program budowy zakładał zakup 12 trałowców. Jednakże 22 listopada 1935 r. zlecono budowę tylko 9 okrętów: M 1 – M 3 stoczni H.C. Stülcken Sohn z Hamburga, M 4 – M 6 w Oderwerke ze Szczecina i M 7 – M 9 w Flender-Werft z Lubeki.
W lipcu 1936 r. położono stępki pod pierwsze trałowce M 1 i M 2, natomiast na ostatnim z serii, M 9 dopiero w marcu 1937 roku. Tymczasem 1 września 1936 r. złożono zamówienie na kolejne 3 jednostki M 10 – M 12.
Zamówienie zostało podzielone pomiędzy wymienione wyżej stocznie. Położenie stępek pod okręty odbywało się do października 1937 roku.
Budżet na rok 1936 przewidywał zakup kolejnej serii 12 jednostek. Zostały one zamówione 3 marca 1937 roku. Trałowce M 13 – M 16 w Stülcken, M 17 – M 19 w Oderwerke oraz M 20 – M 24 w Flender-Werft. Ostatnią stępkę położono pod M 24 31 lipca 1940 roku.
Niemiecki trał ORG (Otter-Räumgerät).
Był on stosowany na trałowcach, niszczycielach, torpedowcach, itd. podczas II wojny światowej.
Powojenny trał wzorowany na niemieckim trale Otter. Eksponat plenerowej wystawy MW na Helu.
Fot. Przemysław Federowicz
Oryginalny trał Otter na pokładzie trałowca typu 1935.
Fot. zbiory Tore Eggan & Przemysław Federowicz
Oryginalny trał Otter na pokładzie trałowca typu 1935.
Fot. zbiory Tore Eggan & Przemysław Federowicz
Tekst: Przemysław Federowicz
Fot: Przemysław Federowicz
Fotografie i tekst został wykorzystany za zgodą autora.
Rysunek trałowca:Tomasz Grotnik